Blog

La Rentrée Scolaire

 

Deze week was het dan weer zo ver. Na een eindeloze zomer met te veel schermtijd, te veel fastfood en te laat naar bed, is het weer tijd voor regelmaat en discipline. OEFF!

Natuurlijk is zo'n eerste schooldag altijd best bijzonder. Maar in Frankrijk lijkt het, zoals veel in dit land, buitengewone proporties aan te nemen. Met noemt dit fenomeen « la Rentrée », letterlijk vertaald de binnenkomst, en je schrijft het met hoofdletter R, als een soort religieuze feestdag.

 

Sinds een paar weken heeft het assortiment in de supermarkt extra aandacht voor deze nationale happening, die overigens op alle scholen in het hele land op dezelfde dag plaats heeft. Schriften in alle formaten, vulpennen voor links- en rechtshandigen, passers in alle prijscategorieën en rugzakken van Puma, Converse of Eastpak. Net zoals kerst of moederdag is dit weer eens een mooie gelegenheid om te commercie een duwtje in de rug te geven. Ook de reclamefolders in de brievenbus doen lekker mee: tijd voor nieuwe sportschoenen, kleding, of zelfs misschien voor een nieuwe kinderkamer of in ieder geval een nieuw verfje!

Sinds een paar dagen gaat de schoolgaande jeugd weer vroeg naar bed en zijn de koelkast en fruitmand weer gevuld voor een gezonde start.

 

En als dan eindelijk « Le jour J » is aangebroken, dan is het straatbeeld rond 8 uur 's ochtends volledig in de ban van deze eerste schooldag. Ouders begeleiden hun kinderen naar de schoolingang en de schoolbussen rijden weer vrolijk rond. Bij aankomst op het schoolplein is de spanning af te lezen op de gezichtjes van de scholieren, de ouders lachen opgewekt en vooral opgelucht naar collega ouders en zijn het met elkaar eens dat de vakantie veel te lang heeft geduurd. De klaslokalen zijn nog kaal, de leraar Duits schijnt niet meer terug te komen en een nieuwe leerling kijkt ongemakkelijk om zich heen.  De schooltassen hebben nog geen gaten of opschriften en de boeken zitten vers gekaft in de nieuwe rugtas. Vakantieverhalen worden uitgewisseld en iedereen probeert snel zijn nieuwe klas te vinden, want dat verandert ieder jaar. Totdat de bel rinkelt, de leerlingen in de school verdwijnen en de ouders zich weghaasten richting hun werk

 

‘s Avonds na zo'n eerste schooldag is alles weer heel snel bij het oude. De schappen in de winkel maken plaats voor het gebruikelijke herfstassortiment, het geschiedenisschrift heeft al een ezelsloor en de nieuwe vulpen heeft gelekt. De kinderen zijn moe en chagrijnig: te veel huiswerk, een onmogelijk lesrooster en stomme leraren. Ze zijn eigenlijk wel weer aan vakantie toe...

Ah, la Campagne......

Zo'n 15 jaar geleden kochten we ons droomhuis. Dankzij een voordelige onroerend goed transactie en onze spaarcenten konden we een oud huis op het platteland kopen. Het huis, de oude meisjesschool van het dorp, heeft een grote tuin met boomgaard, ruime kamers met een hoog plafond, veel originele en authentieke facetten en is verder volledig gerenoveerd toen wij het kochten (maar goed ook, want we zijn niet zo’n klussers).

De kinderen waren toen nog klein en konden naar school in het dorp. Daar zaten ze met 2 of soms zelfs 3 leerjaren bij elkaar in klasjes van hooguit 20 leerlingen. Tijdens het speelkwartier kon ik ze vanaf mijn tuin horen lachen en spelen. Al snel maakten ze vriendjes met de buurjongens. In de weekenden reden ze door het dorp op een tractor van de buurman of haalden ze eieren uit het kippenhok van de buurvrouw. Hun wereldje was heerlijk overzichtelijk, geen gevaren van de stad, en altijd buiten. Hoe heerlijk lijkt dit allemaal! Ook wij maakten snel kennis met mensen uit het dorp en hebben er zelfs een paar goede vrienden aan overgehouden.

We zijn inmiddels 15 jaar verder. Het huis is nog steeds een huis naar ons hart. De oudste twee zijn gaan studeren, de jongste gaat nog naar de middelbare school in een grotere plaats zo'n 20 km van ons dorp. Er gaan bussen en we regelen taxivervoer met andere ouders, dus die afstand is geen probleem. Hebben we voor de andere twee ook gedaan. Doen we met plezier….

Of toch niet?

Mijn zonen zijn 16, 19 en 21. De oudste twee leven hun leven in hun respectievelijke studentenstad, maar komen nog graag naar huis. Ze vinden het leuk om in de weekenden en vakanties af en toe met vrienden wat af te spreken. Maar de meesten wonen net als wij, 20 km van de « stad » en hun dorp bevindt zich soms wel op 40 km afstand van waar wij wonen. Aangezien de busmaatschappijen een lijndienst van en naar ons dorp nog niet hebben uitgevonden, en in ons geval autorijden moeilijk van de grond komt (een lang verhaal…), betekent dit dus halen en brengen. Fietsen (tja, hoe Nederlands kun je soms denken…) is geen optie, want de wegen zijn levensgevaarlijk en bovendien zijn de afstanden te groot.

Geen probleem, we brengen en halen met liefde en plezier.  Wil je achteraf en in de natuur wonen, dan is dat de prijs. Maar voor een avondje bioscoop of zelfs de wekelijkse sportactiviteiten zijn mijn apen afhankelijk van hun vader en mij; zonder auto kom je immers nergens.

Desalniettemin maken we onszelf nog steeds wijs dat we gelukkig zijn à la campagne, kijk nou eens naar de rust en het natuurschoon van onze omgeving! Zelfs de kinderen zeggen na een weekendje Parijs dat het bij ons zo gezellig is.

Als ik op een zomerse middag op een luie stoel en met een goed boek onder de kersenboom neerstrijk, is mijn ‘bonheur’ bijna compleet. Totdat de buurman zijn motormaaier tevoorschijn haalt, een andere buurman zijn haardblokken voor de winter met een kettingzaag te lijf gaat en de solex-club voorbij komt toeren. En mijn zoon me vraagt of ik hem ‘even’ naar de film kan brengen, half uur heen en half uur terug. En hem dan daar straks ook weer kan ophalen als de film afgelopen is. Natuurlijk!! En ik smijt nijdig mijn boek in de rotte kersen…

 

Je naakte lijfje op het grind Door je verwarde haren waait de wind Als de lentezon die op mijn huid brandt Een uit een kistje gevallen diamant De schuilplaats die ons geheim bewaart Wordt enkel door het licht ontwaard Je handje dat tussen mijn vingers glijdt Ik heb je lief, nu en voor altijd   En waar je ook zult gaan Mijn liefde zal er altijd zijn In elk hoekje van je bestaan Elke droom, twijfel of pijn Een regen van liefde, puur en fris Die alleen voor jou bestemd is De hemel beweert dat hij weet wie je bent ’t is vast omdat hij je schoonheid herkent De hemel, op afstand, laat zich met niemand in Maar is gevangen in jouw web, als een weerloze spin   De wereld is zo in berouw gehuld Zo veel beloftes, zo veel schuld Voor mij is er slechts één ding om voor te leven: De liefde die je altijd zal geven En waar je ook zult gaan Mijn liefde zal er altijd zijn In elk hoekje van je bestaan Elke droom, twijfel of pijn Een regen van liefde, puur en fris Die alleen voor jou bestemd is   Samen gaan we het leven tegemoet In onze ogen schijnt dezelfde gloed Voor dit leven en dat van hierna Ben jij de reden waarom ik besta Ik zal jouw portret door de wereld laten reizen Het schilderen op het plafond van alle paleizen Op alle muren die ik vind En eronder zal ik schrijven, mijn kind Dat alleen het licht onze gebaren kent…  Mijn hand die de jouwe vasthoudt Weet dat ik altijd van je houd

Mon enfant, nue sur les galets, Le vent dans tes cheveux défaits, Comme un printemps sur mon trajet, Un diamant tombé d'un coffret. Seule la lumière pourrait Défaire nos repères secrets Où mes doigts pris sur tes poignets, Je t'aimais, je t'aime et je t'aimerai... Quoi que tu fasses, l'amour est partout ou tu regardes Dans les moindres recoins de l'espace, Dans le moindre rêve ou tu t'attardes L'amour, comme s'il en pleuvait, Nu sur les galets... Le ciel prétend qu'il te connait Il est si beau c'est sûrement vrai. Lui qui s'approche jamais Je l'ai vu pris dans tes filets. Le monde a tellement de regrets Tellement de choses qu'on promet. Une seule pour laquelle je suis fait Je t'aimais, je t'aime et je t'aimerai... Quoi que tu fasses, l'amour est partout ou tu regardes, Dans les moindres recoins de l'espace, Dans le moindre rêve ou tu t'attardes. L'amour, comme s'il en pleuvait, Nu sur les galets... On s'envolera du même quai Les yeux dans les mêmes reflets, Pour cette vie et celle d'après Tu seras mon unique projet. Je m'en irai poser tes portraits A tous les plafonds de tous les palais, Sur tous les murs que je trouverai Et juste en-dessous j'écrirai Que seule la lumièrepourrait... Et mes doigts pris sur tes poignets, Je t'aimais, je t'aime et je t'aimerai...

 

 

 

Waar Nederlanders tussen de middag snel een boterham en een glas melk naar binnen werken, wordt in Frankrijk uitgebreid de tijd genomen op te lunchen. Zelfs in de schoolkantines hebben de kinderen steevast recht op een voorgerecht, een hoofdgerecht, kaas en een dessert.  De menu’s worden zorgvuldig door diëtisten samengesteld en er wordt streng toegezien op hygiëne, een evenwichtige voeding en kwaliteit. En als ouder betaal je voor z’n maaltijd bijna niets.

Niet alleen op school wordt de tijd genomen om goed te lunchen. In de kleinere steden en dorpen gaan alle deuren van middenstanders en banken tussen 12 en 14 uur dicht. Dan wordt er namelijk gegeten, en iemand storen tijdens zijn maaltijd, is als Godsschennis. Klanten zullen moeten wachten en kansen om zaken te doen gaan aan de Franse neuzen voorbij, want deze neuzen zitten boven de middagmaaltijd (hoewel soms ook juist dan de beste zaken worden beklonken!). Het is ook de normaalste zaak van de wereld om zo’n middagmaal weg te spoelen met een glas wijn, zelfs aan de lerarentafel in de kantine staat er een kan tafelwijn klaar.

Tijdens de zomermaanden neemt het fenomeen ‘eten’ weer andere, meer gezellige proporties aan (jawel, het woord ‘gezellig’ bestaat wel degelijk in het Frans: “convivial”!). Vooral op het platteland geeft iedere gelegenheid (fête du cochon, fête du mouton, fête de la choucroute, of fête van weet ik welke patroonheilige), aanleiding tot een dorpsfeest waarbij de houten tafels en banken uit de gemeentekelders worden gehaald, de barbecue wordt aangestoken en de dorpsbewoners bij elkaar komen voor een gebraden kotelet of worst.

En dan is er niet te vergeten ‘le déjeuner du dimanche’, de lunch op zondag. Deze maaltijd speelt een bijzondere rol en is in veel Franse families De gelegenheid om bij elkaar te komen. De borrel (apéro) begint om een uurtje of twaalf. In veel gevallen in deze borrel zo uitgebreid en langdurig, dat je al enigszins aangeschoten bent en na alle hapjes eigenlijk al geen honger meer hebt voordat de maaltijd eigenlijk begint. Maar ja, de gastvrouw heeft erg haar best gedaan en het rook ook wel héél lekker bij binnenkomst, dus vooruit, aan tafel. De maaltijd begint met een voorgerecht (met witte wijn), een hoofdgerecht (en voor de gelegenheid gaat een mooie fles rode wijn open), een niet te versmaden kaasplateau (bij de kaas hoort weer een andere rode wijn) en vervolgens een mierzoet dessert, met daarbij een mierzoete dessertwijn. Familiekwesties worden besproken, de laatste nieuwtjes passeren de revue, er wordt een beetje geroddeld, en naarmate de maaltijd vordert, wordt het politieke gehalte in de gespreken omvangrijker, komen rancunes ineens naar boven drijven en worden de nuances in de denkbeelden minder subtiel… En als dan eindelijk het maal ten einde loopt, is het bijna zeven uur ’s avonds. Ik heb het weleens meegemaakt dat men dan maar direct overging tot het avondeten, gepaard gaande van ongeveer hetzelfde ritueel, maar dat komt gelukkig niet zo vaak voor…

Hoe komt het toch dat ik, sinds ik hier woon, zo’n 12 kilo ben aangekomen…??